YILLAR NE ÇABUK GEÇİYOR…
Bugün köşemde biraz da nostalji takılacağım sevgili okurlarımız. Geleceğe ne kadar ümitle bakıyorsak, geçmişimizi de zaman zaman hatırlamamız gerek. Kim bilir kaçımız geçmişte bir ömür boyu aklımızdan çıkmayacak anılar yaşamışızdır? Aklımıza geldiğinde bazen üzüleceğimiz, bazen de buruk bir tebessümle geçiştireceğimiz anılardır bunlar.. Eskiler “ insan hayal ettiği müddetçe yaşar “ demişler. Doğru da söylemişler. Hepimizin de hayalleri olmuştur. İyi veya kötü. Yıllar ne de çabuk geçiyor değil mi? Zamana karşı koymak mümkün değil. Dün işyerinde otururken geride kalan yaşantımdan bazı kesitler gözümün önünden sinema şeridi gibi geldi geçti. Son günlerde moda Afjet Afyonspor olduğu için benimde futbol ile ilgili geride bıraktığım bir anım önüme geldi.
STATSPOR, KONYA’NIN EN POPÜLER TAKIMIYDI
Yıl 1968 Konya S. S. K hastanesinde anestezi teknisyeni olarak görev yapıyorum. O yıllarda Konya’da iki profesyonel takım var: Konyaspor ve Konya İdmanyurdu.. Amatör kümenin en popüler takımı ise Statspor. Ben de Roman mahallesinin bu takımında futbol oynuyorum. Hocamız merhum Necati Meriç.. Belediye otobüsleri işletme müdürü olan hocam o yıllarda C kursunu bitirmiş bir hoca ve beni de çok seviyor. Takımın değişmeziyim. Takım o sezon 126 gol atarak Konya şampiyonu oldu ve santrhaf oynadığım halde benim attığım gol sayısı 12, bunun yarısını kafa ile atmışım. Maçlarımız da Atatürk Stadı’nın hatırı sayılır bir bölümü doluyor. Hocamız, amatör olmamıza rağmen takımı bir profesyonel takım gibi çalıştırıyor.
ROMANLAR ÇOK CANA YAKINDILAR
Maçlarımız çok renkli geçerdi, zira bizim taraftarımız sazı ile sözü ile tribündeki yerini alır stadı ayağa kaldırırlardı. Diğer takımların taraftarları bizim taraftarlarla karşı karşıya gelmek istemezlerdi. Çünkü aralarında mimli, psikopat taraftarlarımız da vardı. Her şeye rağmen Romanlar çok cana yakındılar ve biz futbolcuları çok severlerdi. Bir konuyu da özellikle belirtmek istiyorum: Neredeyse tüm futbolcular bir yerlerde çalışıyorlardı, bu nedenle gündüz idman yapmamız çok zordu. Ancak o yıllarda bile Konya Atatürk Stadyumunda yan sahalardan ikisi çimdi, üstelik gerçekleştirilen aydınlatma sistemi nedeniyle de gece idman yapardık. Hocamız idmanlara gelmeyen futbolcuyu kesinlikle oynatmazdı. Çok babacan ancak tatlı sert bir hoca idi. O yıllarda illerin şampiyon takımları aralarında ‘Türkiye Amatör Şampiyonası’ maçları oynarlardı. Gruplar ve fikstür Türkiye Futbol Federasyonu (TFF) tarafından yapılırdı. Bizlere de çıkıp, oynamak düşerdi. Türkiye şampiyonu olsanız bile bir üst lige terfi şansınız da yoktu. Sadece şampiyonluk unvanı ile yetiniyordunuz.
ATATÜRK STADI CİDDİ BİÇİMDE DOLUYDU
O sezon gruplarda birinci turda Eskişehir Bentspor ve Mersin Gücü ile eşleştik. Her iki ekibi de içerde ve deplasmanda yenerek eledik. İkinci turdaki rakiplerimiz çok dişli idi Adana Seyhanspor ile Ankara Muhafızgücü.. Adana takımını yine içerde ve deplasmanda aynı skorlarla, 1-0 yendik. Ankara Muhafız Gücü’ne Ankara’da 1-0 kaybettik. Konya’da 2-0 yenersek final grubuna kalacaktık. Maça da çok iyi hazırlandık.. Maç günü geldi çattı.. O koca Konya Atatürk Stadı ciddi biçimde doluydu. Soğuk bir hava vardı. Rakip ise gerçekten çok güçlü idi. Maç çok temiz geçti ve 80’inci dakikada bir penaltı kazandık. Ancak hiçbir arkadaşımız penaltıyı atmaya gitmiyordu, daha doğrusu sorumluluk almak istemiyordu.
HOCAM ‘AT ŞU PENALTIYI’ DEDİ, ‘HAYATIMDA HİÇ ATMADIM’ DEDİM
Oysa penaltıcımız olduğu gibi, yine penaltı atacak usta ayaklarımız da vardı.. Ama hiç kimse atmak istemiyordu. Rahmetli hocam bana seslendi:
“Orhan git şu penaltıyı at..” Hocama, “Hocam ben hayatımda hiç penaltı atmadım” desem de dinlemedi. “Atacaksın” dedi.
Yapacak bir şey yoktu. Denileni yaptım ve atışı kullandım. Sağına yerden attığım topu kaleci önledi ve top yan direğe vurarak kornere çıktı. Akabinde kontrataktan yediğimiz bir golle de maçı yenik kapattık. Her ne kadar hocam teselli etse de kaybeden taraftık. Bu anıyı hiçbir zaman unutmadım. O yıl Muhafızgücü Türkiye şampiyonu oldu. Sene sonu da ben ayrılıp askere gittim.
YORUMLAR